içim acıdı...

evden uzakta olmanın getirdiği paranoyalardan biri de akşam saati dışında ya da alışılmadık saatler dışında aileden gelen telefonlar. annemin arayıp da telefonum muhtemelen sessizde olduğu için bana ulaşamadağı zamanlarda geçirdiği kalp çarpıntılarını ben de böyle sabah saatlerindeki aramalarla yaşıyorum.

neyse bu sabah babam aradı, ki aramaz normalde beni, skypetan görüşürüz, dolayısıyla panik durumunu daha da yükselten bir şey. meğerse wallis de gerçekleşen kazanın haberini almış,işin olmaz oralarda ama yine de bir arayayım dedi.
sakinleştim.

isviçre bu ne kadar büyük olabilir ki kaza diye şimdi haberlere bakarken şok oldum, içim acıdı. kazanın sebebi henüz belli değil, spekülasyonlar var ama resmi birşey yok. belçikadan kar tatili için wallis e gelen öğrenci otobüsü, tatil bitip de dönüş yoluna geçince bilinmeyen bir sebepten kaza yapıyor, tünelin duvarına vurarak duruyor.

kazanın oluş şekli bu. ve 12 yaşlarındaki 22 çocuk 6 yetişkin, toplam 28 kişi ölüyor, kalanlardan bir çoğu ağır yaralı.

trajedi.

tünel ya, tünelde ne kadar hız yapabilir de böylesi feci bir kaza yapabilirsin ki... babam aradığında aklımdan geçen bu oldu, şimdi kazanın resimlerine bakıyordum da çok çok çok kötü... otobüs yok olmuş neredeyse

acı olan diğer bir yanı ise kazanın, çocukların aileleri askeri uçakla isviçreye getiriliyor (ya da getirilldi) ama kimse çocuğu yaşıyor mu yaşamıyor mu bilmiyor, zira hiçbirinin üzerinde kimlik yok. (muhtemelen hocalar o yaştakilerin kimlikleri kaybedebileceğini düşünüp hepsini toplamışlardır) ama çocuğu yaşayanlar için ne kadar büyük acı.ya da o ikilem...

allah sabır versin.