kırılmamaya çalışıyorum, umursamamaya empati yapmaya bir şekilde onları da haklı görmeye çalışıyorum ama neredeyse her gün en uzak araya bir bilemedin iki hafta soktuğun ama o arada da telefon veya facebook yoluyla dürttüğün insanın aylarca dürtmezsen ses çıkarmamasını, o konuştuğunun üç lafın da sadece yüzeysel kalmasını, içtenliğin bu kadar çabuk sıfırlanmasını anlamıyorum.
hiç sanmıyorum ama isterdim ki bir gün anlatsınlar niye böyle oldu. hep yanında olmaya çalıştığın iki arkadaşın tarafından gittiğin anda unutulduğunu görmek çok kırıcı zira
belki çocukça bulup silerim birgün, ama şu ara yazacak değil de okunmayacağını bildiğin bir defter bulmak zor bu evde
