oo kimler de burdaymış

bir süredir kendimi tüketiyordum. kötü alışkanlık falan değil kast ettiğim, boşa alma, hayata baka kalma şeklinde bir tüketme. insanların çoğu bunu tüketme olarak algılamıyor  tabi ama hepimize ayrılan bir süre belli işte - dinle falan alakasız- neye inanırsan inan er ya da geç süremiz bitecek. kendimi tüketmeden kastım  yani vaktimi tüketmek, boşa harcamak..

özellikle bir haftadır bir çırpınıştayım, hayatın boşladığım bir yerinden tutma, film veya facebook farketmez izleyerek geçirdiğim zamanı durdurma, üretken olmaya geçme çabası

blog bir anlamda kendiyle, düşünceleriyle yüzleşme yeri insanın. aslında fikirlerini süzüp bunları ifade etmede oldukça faydalı. ayrıca dönüp bir baktım da başkasına belki bir şey ifade etmeyecek olsa da kendimi gördüm; neredeyse 10 senemi, yazılmış,taslakta bırakılmış veya hiç yazılmamış konuları, kullandığım kelimelerdeki -ve belki de bendeki?- değişimi, üretkenlik anlamında enerjimi -bence- yitirişimi okudum, hoşuma gitti.

hayat işte (konuyu bağlayacak bir yer bulamamak :) )

yolculuk bizi kendimize geri getirir

 En guzel renkler, en renkli tapinaklar, en çok tonlu yeşil,  en özendiren deniz,en şapsik maymunlar , en güzel arkadaşlarve , en sasirtan arkadasliklar ülkesi oldu benim için endonezya.anlatasim var yogyakarta, bali, gili ve daha nicelerini. Bilgisayarimi yaptirmam lazim adam akilli bir seyler yazmak -en azindan yazarken ne yazdigimi gormek için...

Yolculuk bizi blogumuza da geri getirir her ne kadar ben oralara kasim sonunda gitmis olsam da...

gittim gidicem

İçimde bir heyecan, gün sayma falan ..şu adamların degil de  ahalinin yanına doğru.. Bir kıpırtı bir mutluluk..

http://youtu.be/c0qjPF-nvUk

"Ben mi? Evet..."

"Ah biliyorum güç gelecek sizlere
Ama artık gitmek geliyor içimden
Bir sabah masmavi bir bulutun peşinden
Dönüşü olmayan yerlere"

şaşıyorum aslında ama bunu demeye uzağım hala..pembeli mavili bulutlarımı kendi etrafımda buluyorum, dönüyorum, dönüyorum, hep benimleler.. isteyince leylek bile bulabiliyor insan, veya geliciklerin orta yerinde buluveriyor -çok kısa bir anlık da olsa-.
tamam her zaman masmavi veya pofuduk değiller belki , belki bazen gözümü kapadığımda ben hala oradayım; ama peşinde de değilim artık. "Göğsüme bir İstanbul çiziyorum", ve ayda bir uzaklaşmak yetiyor bana. 


"Biraz umutsuzum, biraz yorgun işte"

ve bugün biraz da behramlı oğullu