"daralıyorum bu ara geleceği düşündükçe. burası dışında bir yerde yaşayamam dediğim istanbul beni boğuyor, bunaltıyor. tahammül edemiyorum artık insanlarına, soluyabilecek bir havasının kalmayışına zormala tavırlarına.. bir şehir sen nefes alabildiğince yaşanabilirmiş" diye başlamıştım aslında buraya bir vakitler, sonrasından ise günlüğe dönüşmesinden çekindim-başını sildim..
sessizleşin çocuklar,
sakinliğe ihtiyaç var...
gerçekten ihtiyaç var, bir durum da dinlenmeye soluk almaya aklımızız başımızı toplamaya. ama diğer yandan "sessizlik cinayettir".başkalarının hayallerinin, hayatlarının katledilmesine kendiki tehlikeye girene kadar sessiz kalırsa insan çok geç olmaz mı? ya da madem rahatsızsın kal düzelt, en basit ev-anne kuralı.
o bu değil de kendimden de rahatsızım esasında,huzursuzluk veren diğer bir çok konunun yanında..
ki şöyle de bir şey esasında tanımadığım komşunun tavrı üzerine sinirlenme ve sonunda konuyu bağlayamama....
.
No comments:
Post a Comment